Voorjaar 2016, lees ik een oproep met de tekst “Bloemisten gezocht die op vrijwillige basis mee willen werken aan het decoratief aankleden van de herdenkingsdienst.” Hier hoefde ik geen seconde over na te denken, natuurlijk ging ik dit doen en zo geschiedde. Met een 15 tal bloemisten uit het hele land werkten we drie dagen hard om de herdenkings-locatie een bloemrijke uitstraling te geven. Nu, een jaar later, blik ik samen met u terug op deze bijzondere ervaring.
De eerste ochtend is het allemaal wat onwennig, je gaat aan het werk met onbekende collega’s maar allemaal met hetzelfde doel; een pracht resultaat neerzetten voor de herdenkingsdienst van MH17. Daar gaan we dan. De taken worden verdeeld, de ondergronden en de bloemen worden gesorteerd en we gaan aan de slag. Samen met nog 2 collega’s maakte ik een veld zoals de plek waar het vliegtuig neergestort is, een veld met 298 zonnebloemen voor ieder slachtoffer 1 zonnebloem. Een bijzonder stuk, pittig maar een echte uitdaging. Dus dat betekent tellen en nog eens tellen want het mag er niet 1 meer of 1 minder zijn!
Tijdens de werkzaamheden raak ik uiteraard met mijn collega’s aan de praat. Een van de collega’s waarmee ik het veld maak blijkt heftig genoeg een nabestaanden te zijn. Haar beide ouders kwamen om tijdens deze afschuwelijke vliegramp. Toen moest ik toch wel even slikken, wat dapper maar ook confronterend voor haar om hieraan mee te werken. En ja wat moet je zeggen als je dat hoort? Goed, terug naar het bloemwerk. Het werd een mooi veld, precies zoals het veld bedoeld was. We werkten allemaal enorm hard, maakten prachtige bloemwerken, hebben veel gesjouwd om al het bloemenafval op te ruimen, en voor velen was het een ervaring rijker.
Zondag 17 juli 2016, vandaag is de dag dat alle nabestaanden elkaar hier treffen. Ze ontmoeten, eten, drinken, huilen, lachen maar vooral herdenken ze hun geliefden die omgekomen zijn bij deze ramp. En natuurlijk was mijn collega er ook met haar gezin en naaste familie. Hier zag ik een andere vrouw dan ik kende van de voorbereidingen, een vrouw met veel verdriet, die haar ouders enorm miste. Wat was ze ineens kwetsbaar, en ingetogen, zie je wel dat vele praten wat ze tijdens de opbouw deed was inderdaad alleen de buitenkant, nu kwam de ware nabestaande naar buiten.
Alle bezoekers was gevraagd om een eigen bloem voor hun overleden dierbare mee te brengen, en die zouden wij in vazen plaatsen. Dan krijg je een aantal bloemen overhandigd met de vraag of dat die bij elkaar mogen blijven omdat het een familie was, bloemen voor de crew, voor geliefden, een stel vrienden, broer en zus, een reiziger alleen. Het gebouw was rondom van glas en het was een bijzonder warme dag maar wij stonden daar met kippenvel op ons hele lijf, de reacties, opmerkingen, verdriet, de verhalen, het ging door merg en been.
Het team van meegewerkte bloemisten, is een heel bijzondere groep geworden, en mijn collega is gelukkig ook nog steeds aanwezig. Het is een groep van respect en verbondenheid door het mee mogen werken aan deze herdenkingsdienst, ze zijn me goud waard omdat ze allemaal, hetzelfde gevoel hadden als ik zelf.
En ik, ik voel me dankbaar dat ik mijn steentje heb bij mogen dragen aan dit onmetelijke verlies en verdriet. Maar ik voel me ook trots, dat ik hier belangeloos drie lange dagen aan mee heb mogen werken, en zo blijkt maar weer dat niet overal een financiële vergoeding tegenover hoeft te staan. Het gevoel wat ik over heb gehouden aan deze medewerking, is iets wat ik mijn hele leven mee zal dragen. En morgen, 17 juli ben ik in gedachten bij de opening van herdenkingsbos.
Liefs,
Anja
De eerste ochtend is het allemaal wat onwennig, je gaat aan het werk met onbekende collega’s maar allemaal met hetzelfde doel; een pracht resultaat neerzetten voor de herdenkingsdienst van MH17. Daar gaan we dan. De taken worden verdeeld, de ondergronden en de bloemen worden gesorteerd en we gaan aan de slag. Samen met nog 2 collega’s maakte ik een veld zoals de plek waar het vliegtuig neergestort is, een veld met 298 zonnebloemen voor ieder slachtoffer 1 zonnebloem. Een bijzonder stuk, pittig maar een echte uitdaging. Dus dat betekent tellen en nog eens tellen want het mag er niet 1 meer of 1 minder zijn!
Tijdens de werkzaamheden raak ik uiteraard met mijn collega’s aan de praat. Een van de collega’s waarmee ik het veld maak blijkt heftig genoeg een nabestaanden te zijn. Haar beide ouders kwamen om tijdens deze afschuwelijke vliegramp. Toen moest ik toch wel even slikken, wat dapper maar ook confronterend voor haar om hieraan mee te werken. En ja wat moet je zeggen als je dat hoort? Goed, terug naar het bloemwerk. Het werd een mooi veld, precies zoals het veld bedoeld was. We werkten allemaal enorm hard, maakten prachtige bloemwerken, hebben veel gesjouwd om al het bloemenafval op te ruimen, en voor velen was het een ervaring rijker.
Zondag 17 juli 2016, vandaag is de dag dat alle nabestaanden elkaar hier treffen. Ze ontmoeten, eten, drinken, huilen, lachen maar vooral herdenken ze hun geliefden die omgekomen zijn bij deze ramp. En natuurlijk was mijn collega er ook met haar gezin en naaste familie. Hier zag ik een andere vrouw dan ik kende van de voorbereidingen, een vrouw met veel verdriet, die haar ouders enorm miste. Wat was ze ineens kwetsbaar, en ingetogen, zie je wel dat vele praten wat ze tijdens de opbouw deed was inderdaad alleen de buitenkant, nu kwam de ware nabestaande naar buiten.
Alle bezoekers was gevraagd om een eigen bloem voor hun overleden dierbare mee te brengen, en die zouden wij in vazen plaatsen. Dan krijg je een aantal bloemen overhandigd met de vraag of dat die bij elkaar mogen blijven omdat het een familie was, bloemen voor de crew, voor geliefden, een stel vrienden, broer en zus, een reiziger alleen. Het gebouw was rondom van glas en het was een bijzonder warme dag maar wij stonden daar met kippenvel op ons hele lijf, de reacties, opmerkingen, verdriet, de verhalen, het ging door merg en been.
Het team van meegewerkte bloemisten, is een heel bijzondere groep geworden, en mijn collega is gelukkig ook nog steeds aanwezig. Het is een groep van respect en verbondenheid door het mee mogen werken aan deze herdenkingsdienst, ze zijn me goud waard omdat ze allemaal, hetzelfde gevoel hadden als ik zelf.
En ik, ik voel me dankbaar dat ik mijn steentje heb bij mogen dragen aan dit onmetelijke verlies en verdriet. Maar ik voel me ook trots, dat ik hier belangeloos drie lange dagen aan mee heb mogen werken, en zo blijkt maar weer dat niet overal een financiële vergoeding tegenover hoeft te staan. Het gevoel wat ik over heb gehouden aan deze medewerking, is iets wat ik mijn hele leven mee zal dragen. En morgen, 17 juli ben ik in gedachten bij de opening van herdenkingsbos.
Liefs,
Anja
RSS-feed
